U subotu 6. oktobra 2018. godine grupa od 49 putnika krenula je iz Crvenke u 6:15 put 184 km udaljenog Pečuja.

Put nas je vodio sledećom maršrutom: Crvenka – Sombor – granični prelaz Bački Breg/granični prelaz Hercegsanto – Baja – Pečuj.

Republiku Mađarsku (93.030 km² – površinski posmatrano sedamnaesta država Evrope, po drugim izvorima Mađarska zahvata neznatno manju površinu – 93.011 km², odnosno 93.027 km²) čine sledeće geografske celine (regije):

1. Alfeld koji se može podeliti na dva dela: Mala Kumanija i Tisantul (Zatisje)
2. Pusta Hortobađ
3. Mezofeld
4. Kiš Alfeld
5. Felfeld sa Mečekom (regionalna celina kojoj pripada Pečuj)
6. Mađarsko pobrđe
7. Budimpeštansko pobrđe

Pečuj (po proceni iz 2017. godine u gradu je živelo 144.675 stanovnika, dok je grad najviše stanovnika „brojao“ prema rezultatima Popisa stanovništva iz 1990. godine – 170.039) populaciono je peti grad u Mađarskoj. Grad se razvio na „kontaktu“ Felfelda (pretežno ravničarski prostor zapadno od Dunava) sa planinom Meček. U doba Rimljana na prostoru današnjeg grada je postojalo naselje, koje je u srednjem veku imalo razvijenu trgovinu i zanatstvo. Pod vlašću Turaka je bio 150 godina, a na to vreme podseća džamija iz XVI veka – koja je sagrađena za vreme paše Gazi Kasima. Od hrišćanskih bogomolja značajna je bazilika – katedrala Svetog Petra i Pavla sa četiri tornja. Davne 1367. godine u gradu je osnovan najstariji univerzitet u Mađarskoj. U podnožju planine krečnjačkog sastava Meček (najviši vrh Zenge – 682 mnv) su važna nalazišta uglja i uranove rude. Iskopavanje uglja u blizini grada povoljno je delovalo na razvoj industrije.

Po dolasku u Pečuj (u 10:20) sačekala nas je Čila Đere (lokalni turistički vodič), sa kojom smo se zaputili u pešački obilazak gradskih znamenitosti: Barbakan trga, bazilike – katedrale Svetog Petra i Pavla, kapele sa sedam horova i apsida – najpoznatije kasnoantičke/ranohrišćanske nekropole, zgrade Rektorata najvećeg Univerziteta u Pečuju, Gazi Kasim-pašine džamije (danas rimokatoličke crkve), Sečenji trga, Stuba kuge, zgrade Baranjske županije, spomenika Sibinjanin Janku (Hunjadi Janošu), Žolnai fontane, crkve i bolnice Milosrdne braće, sačuvanih ostataka turskog kupatila, džamije Hasan-paše Jakovalija (danas jedine u celosti očuvane džamije u Mađarskoj) i Kraljeve ulice.

Nije bilo teško ispuniti slobodno vreme koje smo imali na raspolaganju! Po sunčanom danu tokom koga se temperatura vazduha „popela“ do 23°C prošetali smo Kraljevom ulicom (glavnom pešačkom zonom u Pečuju) u kojoj su nam pažnju privukli Mađarsko Narodno pozorište, Licejska crkva, kao i brojni restorani i poslastičarnice koji spadaju u kategoriju najprestižnijih u gradu. Nekolicina nas se odlučila za posetu nekom od muzeja (prvenstveno Muzeju Žolnai keramike), ili za obilazak TV tornja na gradu najbližem vrhu Mečeka – Mišina (535 mnv). Toranj dostiže visinu od 197 m, za posetioce su 4. aprila 1973. godine otvoreni restoran (na 72 m visine), kao i kružna panoramska terasa (na 75 m visine). Nezaboravna panorama grada se osim sa TV tornja pruža i sa vidikovca Kalvaria…

Nekoliko minuta pre 18 h krećemo put Crvenke, a na mestu polaska „raspevani autobus“ je bio nakon 3,5 h vožnje i ukupno pređena 373 km. Kao i tokom prethodnih putovanja tokom tekuće godine za udobnu vožnju zaslužni su naši domaćini u autobusu – Zvonko Plančak i Aleksandar Đurišić.

Nakon posete Pečuju – gradu posle kojeg, kažu, „postajete bolji ljudi“, vratili smo se kućama prepuni pozitivnih utisaka, sa neskrivenom nadom da će se ovakav vid „punjenja baterija“ uskoro ponoviti… Na naše zadovoljstvo!

Tekst: Milan Lalić

Foto: Gabriela Kažić, Maja Jovičić i Milan Lalić